Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2009

Σπύρος Νεραϊδιώτης . " Εν χορώ, αποχωρώ "

Εν χορώ, αποχωρώ .

Γράφει ο Σπύρος Νεραϊδιώτης . Ρεπορτάζ απο την ιστοσελίδα της Νεράϊδας .

Αναμφισβήτητα, σύμφωνα με τους νόμους της φύσης, γεγονός είναι πως, ό,τι έχει αρχή έχει και τέλος. Στον τομέα του πολιτισμού και κυρίως αυτός που ασχολείται με την κίνηση, θα πρέπει να ξέρει πότε θα πρέπει να σταματήσει την ενεργό δράση και να μην περιμένει να του το επιβάλλουν κάποιοι άλλοι παράγοντες, με άμεσο ή έμμεσο τρόπο.
Έτσι λοιπόν μετά από πολλά χρόνια στο χώρο της μουσικοχορευτικής παράδοσης και έπειτα από ώριμη σκέψη, αποφάσισα να αποσυρθώ από την ιδιότητα του χορευτή, σταματώντας το χορό, από τις επίσημες χορευτικές παραστάσεις των Συλλόγων. Αυτό το θείο δώρο που με γοήτευε από τα παιδικά μου χρόνια, το αγάπησα τόσο πολύ που το έκανα ένα με την ψυχή μου. Και κάτι που αγαπάς είναι καλύτερα να το διακόπτεις όταν βρίσκεσαι στο απόγειο, στην κορυφή, παρά στην κατιούσα.
Η ορεινή πατρίδα, μου πρόσφερε απλόχερα το κρυστάλλινο νερό του λαϊκού πολιτισμού. Από αυτό ήπια και ξεδίψασα. Πήρα μια βαθιά ανάσα και μετά τράβηξα το δρόμο μου, οδοιπορώντας στα μονοπάτια της παράδοσης, αναζητώντας τις ρίζες μας στο χώρο της μουσικοχορευτικής παράδοσης. Αυτό το νερό το διαφύλαξα με όλη μου την καρδιά στάλα – στάλα σαν αγίασμα, δροσίζοντας την ψυχή μου. Το διατήρησα καθαρό και γάργαρο και απλόχερα το πρόσφερα σε πολλούς άλλους και με αυτό ξεδίψασα χιλιάδες κόσμο. Είτε με την εκμάθηση και τη διδασκαλία του χορού, είτε με τις χορευτικές παραστάσεις, είτε με τη μελέτη και την έρευνα της παράδοσης.
Ένας αγώνας συνεχής, γεμάτος δοκιμασίες, θυσίες, κόπους και, τίμιο ιδρώτα. Αλλά ποτέ με συναινέσεις, πισωγυρίσματα και συμβιβασμούς. Δύσκολος αγώνας, μα τόσο όμορφος. Οδοιπορούσα με αγώνα και αγωνία, σφριγηλά και ανήσυχα, βάζοντας στόχους και ανεβάζοντας κάθε φορά τον πήχη ψηλά. Και κάθε φορά δικαιωνόμουν.
Έδωσα πολλά στο χώρο αυτό, κυρίως την καρδιά μου, μα πάνω απ’ όλα την ψυχή μου. Αλλά και, «πήρα» πολλά. Και όταν έφτανα στην πηγή, έπινα το ευλογημένο νερό της, εκπληρώνοντας τα όνειρά μου και τις προσδοκίες μου, κάνοντας πράξη τα οράματά μου. Γι’ αυτό και αισθάνομαι τη χαρά της δημιουργίας, της προσφοράς, της αναγνώρισης και της μνήμης για όσα έκανα.
Στον πατέρα μου οφείλω το «ευ ζην». Γιατί από αυτόν κληρονόμησα ένα από τα ωραιότερα και ομορφότερα χαρίσματα του ανθρώπου, που είναι ο χορός. Ο οποίος αποτελούσε και αποτελεί πηγή αξιών, που τιμούν τον άνθρωπο, και έρεισμα για την ηθικοπνευματική στήριξη του σύγχρονου κόσμου.
Ένα όμορφο και ονειρεμένο γεμάτο γοητεία ταξίδι έφτασε στο τέλος του. Όμως θα συνεχίσω, προσφέροντας στο χώρο αυτό. Τόσο μέσα από τη διδασκαλία του χορού, όσο και μέσα από τη μελέτη και την έρευνα της μουσικοχορευτικής μας παράδοσης και γενικότερα του λαϊκού μας πολιτισμού.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ:

Στους πρώτους δασκάλους μου, που στα μαθητικά μου χρόνια, μου άνοιξαν τις πύλες του παραδείσου στον μαγικό κόσμο του παραδοσιακού χορού.
Στους πολιτιστικούς συλλόγους που τόσα χρόνια μου εμπιστεύθηκαν τα χορευτικά τους τμήματα.
Στους μεγάλους λαϊκούς οργανοπαίχτες, με τους οποίους συνεργάστηκα και χόρεψα στους ρυθμούς τους.
Σε όλους τους συνεργάτες μου. Επίσης στους επώνυμους και ανώνυμους ανθρώπους, για την αγάπη τους, την εκτίμησή τους και το σεβασμό τους προς το πρόσωπό μου.
Η καλλιέργεια των αρχών, των αρετών και των ιδανικών, καθώς και η αγάπη του κόσμου είναι από τα μεγαλύτερα οφέλη που είχα στο χώρο αυτό. Αξίες που στη σημερινή εποχή είναι δυσεύρετες, είναι θησαυρός που κοσμούν τον άνθρωπο.

Άρτα 25 Νοέμβρη 2009

Σπύρος Νεραϊδιώτης

Δεν υπάρχουν σχόλια: